Op vakantie met het gezin; mijn doel gezellig weg, even afstand nemen van de dagelijkse beslommeringen en quality time met manlief en kinderen, eindelijk (priori)tijd. De kinderen blijken hier heel anders in te staan en vinden het museum vooral vet omdat ze er free WiFi hebben en gaan graag mee koffie drinken in Starbucks omdat ze er een www’tje kunnen plaatsen op Hyves …
Het is het fenomeen van deze tijd natuurlijk, de zgn. social networks als LinkedIn, Twitter, Facebook of Hyves, de laatste m.n. erg populair bij de jeugd. Ook ik heb eraan moeten geloven, getuige dit geplaatste artikel….
Afgelopen zomer werd ik enorm met mezelf geconfronteerd: vakantie is voor mij m.n. letterlijk weg zijn van alles en iedereen, mezelf onderdompelen in een andere cultuur met alle geneugten van dien. Dit samen met mijn gezin te kunnen beleven is het summum, ik heb er niemand anders voor nodig, alleen het hier en nu en dan genieten. Zelfs vakantiefoto’s kunnen voor mij afbreuk doen aan hetgeen ik heb beleefd op vakantie.
Hoe anders is het voor mijn eigen kinderen! Als we een museum bezoeken, weten ze al meteen dat er gratis internet is, loop ik over een middeleeuws plein op zoek naar een plekje in de schaduw, hebben zij direct het bordje met ‘free Wifi area’ geschoten en ondanks dat ze niet eens koffie lusten, is het goed toeven in Starbucks en co. omdat je er rustig je mail kunt checken en je kunt chatten met je vrienden op Hyves. In het hotel weten ze bovendien gelijk hoe duur internetten is.
Ik vond het een hele confronterende ontwikkeling. Natuurlijk zag ook ik regelmatig op Facebook bijvoorbeeld de tekst bij foto’s ‘uploaded from my Blackberry’ …. en vond het nog leuk bovendien want zo kon ik immers bijhouden wat mijn vrienden deden, maar mijn eigen kinderen…! Het stuitte bij mij in eerste instantie op verzet, we waren toch in het museum om cultuur te snuiven, we zaten op het terras om gezellig samen wat te drinken… Al gauw kwam ik er echter achter ‘resistance is futile’ en wist dat ík de houder van het probleem was en niet mijn kinderen. Deze constatering alleen al gaf lucht. Ik moest ook denken aan mijn pubertijd, recht uit school meteen in de telefoon klimmen om vervolgens uren en uren te kletsen met vriendinnen tot grote ergernis van mijn moeder (en andere huisgenoten omdat ik de telefoon bezet hield). Er wordt nu anders ‘sociaal genetwerkt’.
Voor mij betekende dit niet dat ik meteen overstag ging en dat mijn kinderen nu zo maar te pas en te onpas hun Ipod tevoorschijn konden halen. Thuis mogen ze evenmin ongebreideld op het net. Ook wil ik dat ze verstandig omgaan met foto’s of berichtjes die ze plaatsen, ze moeten zich niet alleen bewust zijn van de manier waarop ze zichzelf profileren maar ook rekening houden met de privacy van anderen. Op deze manier zijn we tot een redelijk vergelijk gekomen tussen het sociale netwerken van tegenwoordig gecombineerd met de ervaring, het overzicht en de waarden en normen van een ouder met een redelijk verleden.
