Onlangs voerde ik een telefoongesprek met een ouder over een probleem dat haar kind had op school met de leerkracht … totdat we gaandeweg het gesprek erachter kwamen dat het juist de leerkracht was die problemen had met het kind, deze laatste deed niets anders dan het gedrag van de leerkracht spiegelen …
Kinderen, en zeker jongere kinderen, leven en handelen van nature uit hun gevoel. Ze voelen derhalve haarfijn aan of de handelingen en woorden van een volwassene vanuit het hoofd of vanuit het hart komen. Kinderen kennen de angsten van volwassenen niet en kunnen zich nog verwonderen, ze durven nog te dromen, vragen te stellen, zijn nog onbevangen. Terwijl ze groter groeien pikken ze onderweg nogal eens wat op, de beste intenties van ouders en/of opvoeders ten spijt:
Overgeërfde gedragspatronen
Een kind dat leeft met schaamte, leert zich schuldig te voelen
Een kind dat leeft met kritiek, leert zich te veroordelen
Een kind dat leeft met haat en nijd, leert zich agressief op te stellen
Een kind dat leeft onder overheersing, leert te overheersen
Een kind dat leeft met angst, leert overal bang voor te zijn
Een kind dat leeft met aanmoediging, leert vertrouwen te hebben
Een kind dat leeft met complimenten, leert anderen te motiveren
Een kind dat leeft met eerlijkheid, leert eerlijk te zijn
Een kind dat leeft met tolerantie, leert rechtvaardig te zijn
Een kind dat leeft met liefde, leert lief te hebben
Ouders zijn ook kinderen van kinderen van kinderen
(auteur: onbekend)
